جوان آنلاین: شورای صنفی نمایش تصمیم دارد بهای بلیت سینما را در سال جدید از ۸۰هزار تومان به ۱۱۰هزار تومان افزایش دهد که البته این تصمیم باید به تصویب سازمان سینمایی برسد که امیدواریم این افزایش حدود ۴۰ درصدی به تصویب نرسد، البته می‌دانیم تورم‌های سال جاری تأثیر افزایشی در قیمت همه چیز داشته و هزینه تولید فیلم تا چه اندازه افزایشی بوده و حتی سینمادار با چه خرج‌هایی مواجه است، اما بهتر است کمی منطقی به این موضوع بپردازیم.
ظاهراً قرار است همان اتفاق ناخوشایند برای سینما رخ دهد که قبل‌تر برای کتاب به عنوان یک کالای فرهنگی افتاد، از یک برهه‌ای به بعد نه تنها تیراژ کتاب‌ها پایین آمد بلکه کیفیت پایین چاپ با قیمت‌های زیاد‌تر از حد معمول مردم را از مطالعه دور کرد. فرهنگ‌سازی از تولیدات فرهنگی می‌آید و باید این را در نظر بگیریم که بهای یک محصول را در برابر چه نوع کیفیتی گران می‌کنیم؟ اگر قرار است فیلم‌هایی که در جشنواره دیده‌ایم یا در نوبت اکران قرار دارند با قیمت ۱۱۰هزار تومان اکران شوند، قطعاً مخاطب را از سینما فراری می‌دهیم.
سینمای ایران در سال تعداد زیادی فیلم‌های کمدی اکران می‌کند که اساساً نمی‌شود آنها را فیلم بدانیم، چه برسد به کمدی‌بودن‌شان! در سال جاری فیلم‌هایی مثل «زودپز»، «هفتادسی»، «مفت‌بر» یا «آریاشهر دونفر» اکران شدند، اما نتوانستند فروش قابل توجهی داشته باشند و از سوی دیگر مخاطب هم با این فیلم‌ها ارتباط برقرار نکرد و در پایان فیلم گفت حیف پول، بله جمله درستی است چرا باید ۸۰هزار تومان خرج دیدن این گونه از فیلم‌هایی شود که سازندگان آنها به فکر ساختن و فروش هستند. پول‌های بادآورده خرج فیلم‌هایی می‌شود که حتی مخاطب قادر به دیدن آنها در قاب تلویزیون هم نیست.
زمانی می‌شود بهای یک محصول فرهنگی را افزایش داد که یک آورده‌ای داشته باشد. در این برهه فیلم‌های جدی و تأمل برانگیز سینمای ایران به دلیل سانس یا سینمای نامناسب مهجور مانده‌اند، فیلم‌هایی مانند «عزیز» یا «علت مرگ نامعلوم» نمونه‌ای از این گونه فیلم‌ها هستند که به آنها توجهی نمی‌شود و خیلی زود از اکران برداشته می‌شوند با اینکه معتقدم این فیلم‌ها باید اکران وسیع و طولانی تری داشته باشند تا مخاطب سینمای دغدغه‌مند اجتماعی را بشناسند.
هر سال در همین ستون درباره گران‌شدن بلیت و ریزش مخاطب نوشته‌ام و کارشناسان دیگر هم بر این باورند که اگر قرار باشد فیلمی با بهای گران بلیت اکران شود، مخاطب را از سینما رفتن فراری می‌دهد. متأسفانه اعضای شورای صنفی قادر به تشخیص نیستند که در روز‌های نیم‌بها مخاطب بیشتر اشتیاق به سینما رفتن دارد، این یعنی مخاطب سینمارفتن را یک حرکت فرهنگی و تفریحی می‌داند، اما این را در نظر بگیریم که حتی ۸۰هزار تومان هم برای قشر جوان و دانشجو اهمیت دارد چراکه بیشتر مخاطبان سینما جوانان هستند و به این توجه داشته باشید که سینما رفتن فقط بهای بلیت پرداخت‌کردن نیست، هزینه‌های جانبی هم دربرمی گیرد، حالا به این فکر کنید که یک خانواده چهار نفره باید ۴۴۰هزار تومان بلیت بخرند، فارغ از در نظر گرفتن هزینه‌های جانبی آن، اما بعید است که با این نوع از کیفیت فیلم‌ها خانواده‌ای راغب باشد فیلم را در سالن سینما ببیند.
فیلم‌های سینما خیلی زود بعد از پایان اکران روانه پلتفرم‌ها می‌شوند و خانواده‌ها می‌توانند با هزینه اشتراک ماهانه فیلم‌های زیادی را در پلتفرم‌ها تماشا کنند. ماهیت سینما تنها سرگرمی نیست، سینما باید فرهنگ‌ساز باشد، این آثار مبتذل که اکران می‌شوند از سینما فرسنگ‌ها فاصله دارند. اعضای شورای صنفی نمایش و معاونت سینمایی یادشان باشد که گران‌شدن بلیت سینما با توجه به تنزل کیفیت فیلم‌هایی که در آینده اکران می‌شوند، ریزش مخاطب را به همراه دارد و این برای آینده سینمای ایران فاجعه‌بار است. آیا بهتر نیست به جای افزایش بهای بلیت سینما نظارتی بیشتر در پروانه ساخت، فیلمنامه‌ها و پول‌های بادآورده که با آنها کمدی‌های سخیف می‌سازند، داشته باشید؟
